Coaches die nooit verliezen

Coaches die nooit verliezen…..

Kan dat eigenlijk wel?

Wij vinden van wel!

Wij vinden dat plezier de norm moet zijn,

We de focus moeten leggen op het verbeterproces in plaats van het resultaat, zeker op korte termijn

Winst gaat voor winnen

Voordat u zich opgeeft, bedenk wel... 

Kiki Bertens werd opgeleid door tennis-coaches, was onderdeel van de opleiding van de Nederlandse tennisbond, de KNLTB. Maar ze was, bleek wel toen ze er de brui aan wilde geven, in het geheel niet opgewassen voor de taak die ze moest uitvoeren. Ze was verdomd slecht voorbereid op haar toekomst als professioneel tennisster. Tot ze (toevallig?) iemand tegenkwam die wèl wist waar Abraham de mosterd haalt, die wist van de hoed en de rand. En toen bleek ze in staat zich aan te passen, bleek ze tot verandering in staat. En anders was ze een mislukte tennisster geworden, een ‘loser’ zoals dat tegenwoordig heet

Het is niet duidelijk wat zich het meeste voordoet: de verkeerd, onvoldoende, onjuist opgeleide sporter die afhaakt en zich zodoende tot ‘loser’ kwalificeert, of de sporter die op enig moment de onjuist opleiding weet om te buigen tot een succes, die op tijd ‘het licht ziet’.

Eigenlijk zou, gezien de bestaande kennis op dit terrein, dit zich niet meer hoeven voor te doen. Het is eenvoudigweg mogelijk dat de manier waarop Raemon Sluiter zijn pupil wist om te turnen tot iemand die plezier vindt in het sporten en daardoor (!) succesvol blijkt te zijn, dat vanuit die manier elke sporter begeleid en opgeleid kan worden. In ELKE tak van sport kan op deze manier de sporter plezier hebben en houden in zijn of haar sport en succesvol zijn. Zodat er dus inderdaad coaches zijn die nooit verliezen!

Als we met de reeds bekende kennis de opleiding van sporters en sportteams zouden inrichten. Als we niet vanuit de traditie werken, maar vanuit betrouwbare en wetenschappelijk onderbouwde en getoetste kennis.

SPORT-FILMS

Er zijn voorbeelden te over van zaken, gebeurtenissen, die tot echte, wezenlijke veranderingen hebben geleid. Oók in de sport. Er zijn boeken geschreven en films gemaakt die zijn gebaseerd op een ware gebeurtenis (‘based on a true story’). Ik noem hier, ter illustratie, enkele films. Want ik weet ook dat de 21e eeuwse mens eerder en liever naar beelden kijkt dan naar pagina’s vol woorden.

Een film uit 2006, die een gebeurtenis uit 1966 in beeld brengt: de eerste coach op ‘college’-niveau die een ‘all-black’ basketbalteam durfde opstellen, en daarmee een zeer succesvol team formeerde (‘Glory Road’). 

Of neem een andere film uit 2006, ‘We are Marshall’, die ingaat op wat er met een stadje gebeurt als het vliegtuig met het ‘American Football’-universiteitsteam, met daarin ook allerlei notabelen die meegingen op de uitwedstrijd, verongelukt. Dat gebeurde in 1970.

Of neem de film ‘42’ uit 2013, waarin een gebeurtenis uit de periode vlak na de tweede wereldoorlog in beeld werd gebracht. De (blanke) eigenaar van de professionele honkbalclub ‘Brooklyn Dodgers’ had de guts om de zwarte Jackie Robinson aan het team toe te voegen. Een ongehoorde zaak, destijds, in de Major League Baseball.

Of neem de film ‘Concussion’, uitgekomen in 2015, die het verhaal vertelt van een patholoog-anatoom die niets van ‘American Football’ weet, maar wèl vaststelt dat de hersenen van enkele overleden helden van het ‘gridiron’ (het American Football veld) een illustratie kunnen zijn van een beroepsziekte, veroorzaakt door een overmaat aan niet-behandelde hersenschuddingen tijdens sport-activiteiten. De medisch-wetenschappelijke ontdekking vindt plaats in 2002, rond dezelfde tijd als elders in Amerika een aan Harvard afgestudeerde ex-footballer en worstelaar, Chris Nowinski, tot een verbijsterende vondst komt. Het leidt tot een internationaal zeer gewaardeerde documentaire: ‘Head Games: The Global Concussion Crisis’ (2014).

Elk van de genoemde films is een voorbeeld van gebeurtenissen die tot verandering hebben geleid.

Daarover gaan deze bijeenkomsten.